FIZIKALNA TERAPIJA U VAŠEM DOMU (BEOGRAD)
FIZIKALNA TERAPIJA U VAŠEM DOMU (BEOGRAD)
Ahilova tetiva je anatomska celina koja je najpodložnija rupturi u profesionalnom i rekreativnom sportu. Iz moje prakse obično se susrećem sa pitanjima:
Uzrok rupture je indirektna trauma – ekscentrična kontrakcija tetive koja je degenerativno izmenjena, direktna povreda tetive (udarac) što je retko, faktori koji mogu doprineti nastanku rupture su reumatoidni artritis, giht, eritematozni lupus, hipertiroidizam. Dijagnoza se obično postavlja kliničkim pregledom. Defekt tetive se može uočiti obično 2 – 6 cm proksimalno od njenog pripoja sa ehimozom i otokom koji se javlja obično nakon povrede. Aktivni pokreti u smislu plantarne fleksije su obično ograničeni ili se delimično izvode. Dijagnoza se potvrđuje Ultrazvučnim pregledom ili Magnetnom rezonancom.
Česta je operacija ahilove tetive i za akutne rupture i za hroničnu tendinopatiju. Nažalost, standardizovani protokoli za rehabilitaciju i sistemi ocenjivanja za procenu postoperativnih ishoda nisu univerzalno primenjeni, što je dovelo do varijabilnosti objavljenih ishoda.
Mnogi istraživači su otkrili upornu atrofiju i slabost zahvaćenog ekstremiteta, posebno kod sportista koji pokušavaju da se vrate sportu. Olsson i saradnici otkrili su da je atrofija tela mišića od 2 cm postojala dve godine nakon saniranja rupture Ahilove bolesti, dok su Kangas i saradnici otkrili značajno izduženje tetive sa promenljivim postoperativnim režimima. Ova atrofija je verovatno posledica uporne slabosti i gubitka funkcije. Ovo može biti problem čak i za pacijente koji jednostavno žele da obavaljaju svakodnevne aktivnosti tj. vraćaju se zadacima kao što su hodanje, vožnja, kupovina i posao. Izraz „smanjena željena aktivnost“) je često značajno pitanje za pacijente sa brojnim stanjima, uključujući one koji ne uključuju povrede Ahilove tetive, ali ovo je nije dokumentovano često. Dalje, kada se gleda bilo koja studija koja upoređuje ishode za različite interventne pristupe, na primer, hirurški nasuprot nehirurškom lečenju ili otvorene naspram perkutanih tehnika, mora se uzeti u obzir i nivo aktivnosti pacijenta (tj. Sedeći, aktivni ili atletski) kao njihovi ciljevi povezani sa aktivnostima.
Jedan od najvećih izvora frustracije kod pacijenata i lekara je dužina vremena potrebnog za potpuno zarastanje nakon operacije Ahilove tetive. Kada se razmatra hirurška rehabilitacija bilo kog dela tela, mora se znati tipični RTA, zajedno sa ograničenjima, kao što je vreme imobilizacije i uzeti u obzir široki vremenski rasponi. Prethodne studije takođe pokazuju da ženama često treba više vremena da se vrate aktivnostima nego muškarcima. Većina dokaza o rehabilitaciji Ahila potiče iz studija neoperativnog lečenja Ahilove tendinopatije, npr. Ekscentričnog jačanja. Ovaj oblik jačanja, koji je opisao Alfredson 1998, nije kritički proučavan u postoperativnom okruženju. Don i saradnici pokazali su postoperativni deficit čak i dve godine nakon potpune reparacije Ahilove rupture.Od presudne je važnosti da pacijenti ponovo uspostave koncentrično jačanje, što su potvrdili mnogi autori, posebno u rehabilitacionom polju. Ekscentrični trening može biti lakši za postoperativne pacijente (jer im nedostaje snage da jednostrano podignu petu na operativnom ud), ali ih treba izbegavati jer će ovi manevri verovatno oštetiti zarastanje tkiva u neposrednom postoperativnom vremenskom okviru, definisanom kao ≥3 meseca nakon operacije. težina i opseg pokreta igraju ulogu u popravljanju Ahila, međutim, zaštita rana je najvažniji faktor u prve tri nedelje nakon operacije.
Takođe proučavamo načine ubrzavanja RTA korišćenjem Alter-G trake za trčanje (AGTM), kao što je opisano u pilot studiji objavljenoj u izdanju JFAS za septembar / oktobar 2011. 21 Ova traka za trčanje, koja pruža uzgon sličan onome kao kod bazena / trening vodene terapije, može omogućiti jačanje bez punog nošenja težine. AGTM smanjuje telesnu težinu pacijenta za čak 80% izduvavanjem vazduha u vakuumski zatvorenoj vazdušnoj komori do pojasa pacijenta. Ovo "odmerava" težinu donjeg ekstremiteta pacijenta poput bazena do pojasa, ali izbegava potrebu za bazenom i znači da pacijenti ne moraju da se presvlače i da na njih ne utiču vremenski uslovi, blizina odgovarajući objekat i druga pitanja.
Budući da je pacijent sposoban da ranije zahvati nervno-mišićni sistem sa olakšanom telesnom težinom, ovo može ubrzati RTA vremenske okvire. Ranije nošenje težine I oslanjanje na nogu se pokazalo korisnim za većinu povreda donjih ekstremiteta sve dok se ne dogodi fiziološka šteta.
Prva procena fizioterapeuta obično uključuje procenu obima pokreta donjih ekstremiteta i deficita poput slabosti u hodu i podizanju pete, bola i otoka. Terapija uključuje mobilizaciju skočnog zgloba; masaža unakrsnog trenja mesta reza i zadnjeg zgloba; istezanje ahilove tetive; uvođenje propriocepcije sa jednim ekstremitetom (balansiranje na pogođenom udu); dvostrano koncentrično podizanje pete (prvo sedi, a zatim u bazenu ili sa AGTM-om ili dvostrano podupira na tlu); kućno uputstvo; i krioterapija korišćenjem kupatila sa ledenom vodom dva puta dnevno po 15 minuta (pakovanja sa gelom se ne koriste jer mogu prouzrokovati povrede prehlade) . Tipična terapija može trajati 45 minuta ili više.
U narednim nedeljama terapija se sastoji od masaže mekog tkiva gastrocnemiuss-a mišića i tetiva zadnjeg lože ; mobilizacija skočnog zgloba i subtalarnih zglobova; jačanje gluteusa / jezgra (četvrtina čučnjeva); stacionarni bicikl bez čizme; modaliteti poput terapijskog ultrazvuka i električne stimulacije, interferentnih struja, elektroforeze lekova, magnetoterapije, laseroterapije a ako je potrebno; jednostrano koncentrično jačanje potkolenice na 50% do 70% telesne težine korišćenjem AGTM; i hodanje 10 minuta na AGTM sa 50% do 70% telesne težine.
Vremenom pacijenti koriste sve teže vežbe za jačanje donjih ekstremiteta. U početku se podizanje pete vrši ispravljenim kolenom; pacijenti napreduju u njihovom izvođenju savijenog kolena i sa varijacijama u položaju stopala (npr. rotirani iznutra i spolja). Pacijenti prelaze na hodanje sa 70% telesne težine 10 minuta i povećavaju jačanje domaćeg programa. Strategija rehabilitacije navedena u (bez bolova pri određenoj telesnoj težini ili broju ponavljanja) omogućava pacijentima da napreduju od dvokrakog do jednokrakog podizanja pete (počevši od 3 serije od 10 ponavljanja, napredujući do 5 serija od 25 ponavljanja ).
Ove kriterijume je lakše dokumentovati od drugih mera, kao što je ocena VISA-A (Victorian Institute of Sport Assessment-Achilles) koju su potvrdili Robinson i saradnici. Iako nemaju svi programi rehabilitacije pristup AGTM-u, takođe smo utvrdili da je jednom pacijent može 10 minuta trčati na AGTM-u sa 85% telesne težine, sigurno ih je pustiti da trče napolje. Pre puštanja pacijenata na trčanje na otvorenom, obično započinjemo program šetnje / trčanja (dva minuta hoda naizmenično sa dva minuta trčanja), praćeno progresijom do AGTM do 75% do 85% telesne težine u trajanju od 10 minuta. Ostali treninzi specifični za sport takođe se uvode pre puštanja, mada bacanje tokom balansiranja za sportove sa loptom može da se započne čim pacijenti mogu udobno da podnesu punu telesnu težinu. Pacijenti se obično otpuštaju nakon četiri do šest nedelja terapije sa kućnim programom za jačanje, proprioceptivne vežbe, istezanje koje im je naloženo da održavaju sve dok se ne vrate na svoj puni nivo aktivnosti.
Ako Vas interesuje kako izlgeda tok rehabilitacije nakon kompletne rupture i operacije Ahilove tetive možete pogledati OVDE.
